یک سال گذشت و داغی که سرد نشد 

365 روز از 30 اردیبهشتی که شهری را بی پدر کرد، می گذرد، خبری از آن گمشده در باران و مه آمد و جماعتی را داغدار کرد، داغی که نه کهنه می شود نه سرد و زمان، - ایسنا/آذربایجان شرقی 365 روز از 30 اردیبهشتی که شهری را بی پدر کرد، می گذرد، خبری از آن گمشده در باران و مه آمد و جماعتی را داغدار کرد، داغی که نه کهنه می شود نه سرد و زمان، حریف خاطره ها نمی شود.

فرقی ندارد، از این جوان های امروزی باشی یا از آن قدیمی ها، از هر قشر و در هر سنی که باشی، حرفی برای گفتن از امامی داری که از سال 96 تا قبل از شهادتش، مردم داری را در عمل ثابت کرد و حصار بین مسئولان و مردم را از بین برد.

حالا که ناباورانه رفته است، مردم از ماه ها قبل روانه ی مزار او و محل وقوع حادثه هستند، دره ای در دل سبز زمین.

مردم دار تکرار نشدنی که هیچ رویدادی از نظرش دور نمی ماند، از جویا شدن حال خبرنگار بگیرید تا یاد کردن از خانواده شهدا و یا خانواده پاکبانی که در سانحه رانندگی حین انجام وظیفه درگذشته بود؛ او حالا به آرزویش رسیده و در گلزار شهدای وادی رحمت تبریز، آرمیده و مزارش به میعادگاه مردمی تبدیل شده که او را مامنی برای پناه جستن و حل مشکلاتشان دیده بودند.

از حذف نرده های نماز جمعه و بازدیدهای سرزده گرفته تا یاد کردن از اقشار پایین دست جامعه و گرفتن عکس سلفی با دانش آموزان و دانشجویا�